Chapter 1. Eyes wide open

“Better keep my eyes wide open
There's so much that I don't know
Just another hotel room
Never felt so all alone
I think about my dad's eyes,
And they always send me home
I can almost hear him now
Gotta make him proud
I keep my eyes wide open”- Sabrina Carpenter

Dinsdag, 15 september 2015

Nergens last van toen ik opstond, geen spanning vooral veel zin om op avontuur te gaan in Bali. Na een soepele heenreis naar het vliegveld, was ik licht onder de indruk aangekomen op het vliegveld. Echter was mijn koffer te zwaar wel 0,15 kilo, maar daar deden ze niet moeilijk over. Vervolgens kwam het meest lastige punt van vertrekken, namelijk afscheid nemen. Met tranen achter mijn ogen heb ik mijn ouders achter gelaten.

De reis verliep eigenlijk heel soepel, hier en daar een beetje turbulentie maar verder geen opmerkingen. Het was best een lange zit, wat ik begon te merken aan mijn benen die pijn deden. De stoel was eigenlijk net iets te hoog voor mij, waardoor ik mijn voeten niet neer kon zetten. Echt liggen was ook niet mogelijk in verband met beperkte beenruimte en beperkte standen van de stoel. Ik heb geprobeerd om te slapen maar dat was lastiger dan ik dacht helaas.

Woensdag, 16 september 2015

Nog steeds in het vliegtuig zoals ik al zei had ik last van mijn benen en was ik blij dat ik aan het gangpad waardoor ik af en toe kon gaan staan. De tussenstop in Singapore was eigenlijk heel erg kort, het vliegtuig uit naar de wc, door de douane en het vliegtuig weer in. Ik heb twee films gekeken in het vliegtuig Silver Linings en natuurlijk iets waar je behoefte aan hebt tijdens een lange vlucht Inside Out.

Eenmaal aangekomen in Denpasar werd de bagage nogmaals en meerdere malen gecontroleerd. Het vliegveld van Denpasar is eigenlijk veel mooier dan Schiphol, met mooi tapijt, beelden en bloemen. Echter konden we na alle controles inclusief die van het paspoort en visum degene die ons op zou komen halen tijdelijk niet vinden. Uiteindelijk toch gevonden een jongere man en jongere vrouw, de vrouw kon wel een beetje Engels de man heb ik alleen Indonesisch horen praten.

Na een uurtje rijden door Bali waren we aangekomen bij ons (t)huis voor de komende drie maanden. Echter was het niet één huis maar het zijn meerdere huizen kwamen we achter. De huisbaas heet Katut en is een zeer behulpzame en vriendelijke man we kregen direct de wifi code en hij vertelde de tijd van ontbijt van 7.00 tot 11.00 uur. Daarna maar mijn kamer ingegaan na een vermoeiende reis en daar kwam toch een klap van eenzaamheid en het missen van thuis. Huilend met mama appen de nacht was de enige optie.

Donderdag, 17 september 2015

Nog steeds thuis aan het missen ‘s nachts af en toe heel kort een halfuurtje kunnen slapen. Natuurlijk heb ik dan heel vaak de gedachte waar ben ik aan begonnen tot de ochtend ik was al om half 6 uit bed ff douchen die niet vies leek, dacht ik. De ochtend voor het eerst ontbijten, erg lekker. Je kan kiezen uit fruit, toast met gebakken ei en een bananenpannenkoek en dit allemaal is ook te combineren. Bij het ontbijt kan je koffie of tee krijgen en we hadden ondertussen al meerdere Nederlandse studenten ontmoet die in de andere huizen en in hetzelfde huis als ons verblijven.

Een van de andere studenten Mathijs nam ons die dag mee op sleeptouw en hebben we Ubud de stad waar ik verblijf een beetje gezien en zijn we naar het prachtige Jungle Fish geweest. Uiteraard was het missen van thuis toen tijdelijk verdwenen. Echter voordat we naar Jungle Fish gingen was ik dom genoeg om mijn pinpas achter te laten in de automaat dus maar een belletje naar de bank gedaan. Blij met mijn kopieën van alles wat bruikbaar kon zijn. We zijn Ubud ingegaan en hebben lekker geluncht.
Mijn avondeten heb ik gehouden bij de frietjes bij Jungle Fish, was meer dan genoeg echt trek had ik niet. ’s Avonds heb ik bijna alle andere meiden ontmoet die voor bij mijn kamer zaten aangezien er een klein terrasje is. Wel leuk super veel Nederlanders hier, daarnaast is er nog een Duits meisje en een meisje en jongen uit Frankrijk.

En natuurlijk die avond weer thuis missen helaas eenmaal in mijn kamer. Heel de dag al dilemma of ik weer alleen in mijn kamer ging slapen, uiteindelijk leek dit mij beter moet er toch ff doorheen bijten. Slecht geslapen, veel wakker en appen met thuis was een troost.

Vrijdag, 18 september 2015

Rustig ochtendje Julie ontmoet en nog even wat gepraat over de bedoeling van stage. Thuis geluncht en daarna de stad in geweest voor extra benodigdheden en om mijn scooter te maken lekke band. Heb een klein waslijntje in mijn kamer gecreëerd en tissues gekocht wat wel van pas komt als je thuis mist. Daarna lekker wezen eten, aangezien uiteten veel goedkoper is dan zelf koken. In Bali kan je eten voor 2 euro tot ongeveer waar jezelf behoefte aan hebt. ’s Avonds weer geappt met thuis het missen was al veer minder. Beter geslapen ook maar nog steeds niet goed.

Zaterdag, 19 september 2015

Wakker worden alsnog heel vroeg meestal voor 7.00 uur hier, wel leuk om te weten is dat het hier tussen 17.00 en 18.00 uur donker wordt en tussen 5.00 en 6.00 wordt het licht. Lekker ontbijten en vervolgens op de scooter de rijstvelden wezen bekijken zo mooi.

’s Middags zijn we naar de Tegenungang Waterval gereden met een local bij ons uit de straat en heb ik onder de waterval gestaan en er bij gezwommen. Heel gek want waar je in Nederland wordt bevestig aan drie veiligheidskabels wil je omhoog kunnen en iets kunnen zien van het uitzicht. Mag je hier gewoon op bloten voeten naar boven.

’s Avonds naar de stad geweest om te eten, ook deze nacht was al weer wat beter nog niet veel geslapen maar al wel meer.

Zondag, 20 september 2015

Rustig dagje heerlijk gewandeld naar de stad in plaats van op de scooter en heb direct besloten dat ik dat vaker ga doen voor boodschappen of om wat te winkelen. Natuurlijk al leuke spulletjes gekocht voor het thuisfront, afdingen is tot nu toe nog erg leuk. Vervolgens geluncht in de stad en ’s middags op het gemak terug gegaan naar huis daar heb ik toen even heerlijk geskypet met papa, mama en oma.

’s Avonds naar Julie’s Place geweest om te eten, hier is er de mogelijkheid om heel goedkoop te eten en lekker natuurlijk. Slapen ging niet zo als de nachten ervoor met moeite, maar nu weer met veel moeite.

Maandag, 21 september 2015

Vandaag is de eerste stagedag van Anique en mij, wat een route er naar toe alleen al. Heel aardige mensen ontmoet, iedereen op de stageplaats heeft een lichamelijke handicap inclusief onze stagebegeleider. Echter is het niet echt hygiënisch naar de wc gaan daar probeer ik maar zoveel mogelijk te vermijden. We hebben voornamelijk alleen het spel Boccia gespeelt, ik denk dat je het zo schrijft. Het lijkt heel erg op Jeu de Boule. Eveneens is het uitzicht op en om de stageplaats Cahaya Mutiara fenomenaal. We zijn nog bij de rivier wezen kijken en hebben een klein stukje oerwoud gezien. Vlakbij zit er een open school wat er erg leuk uitziet.

De weg terug ging ook in een keer goed en nu natuurlijk een paar keer gestopt voor een fotomomentje. Daarna heb ik ff wat uitgezocht over mijn telefoon en de Indonesische simkaart ben er nog niet helemaal uit gekomen.

’s Avonds zijn we pizza wezen eten, erg lekker. Vervolgens heb ik de avond verder op mijn kamer besteed en heb weer geappt met thuis. Aangezien ik erg moe was heb ik met minder moeite geslapen en ben ik uiteindelijk heel blij met mijn kamertje. Als het goed is komen er foto’s aan vandaag van thuis die ervoor zorgen dat mijn kamer meer mijn kamer wordt. Heb uiteindelijk best redelijk geslapen door de vermoeidheid. Slecht slapen geef ik maar de schuld aan het tijdsverschil van zes uren.